St. Droga Jakuba

Metele wspominane są od 1508 r. Pierwszy kościół wybudował w 1619 r. Paweł Sapieha, lecz w 1655 r. został spalony przez wojska rosyjskie. Kolejny kościół drewniany zbudowany po 1711 r. spłonął od uderzenia pioruna w 1807 r. Nowy kościół w Metelach, zbudowany w 1822 r. posiada cechy architektury klasycystycznej i neobarokowej. W kościele znajdują się cenne obrazy z końca XVII w.

Interaktywna ekspozycja ze szklanych ścian w budynku nad brzegiem jeziora Duś (lit. Dusia) zadziwi większość odwiedzających. Zajęcie dla siebie znajdą tu zarówno dorośli, jak i dzieci. Chcąc odnaleźć to, co rzadkie i wartościowe, należy wysunąć szufladki i otworzyć drzwiczki lub zajrzeć w głąb dziupli w drzewie. Można tu zaplanować podróż, zapoznać się z życiem żółwi błotnych, zamówić wycieczkę lub wypożyczyć rower, kanadyjkę bądź deskę do wiosłowania. Dzięki potężnym urządzeniom optycznym można obserwować krajobraz okolic jeziora Duś, a także pływające po jeziorze ptaki.

Diecezjalna świątynia krzyży Najświętszej Marii Dziewicy Królowej Różańca jest świątynią katolicką na południowym brzegu jeziora Duś (lit. Dusia). Ludzie mówią, że po modlitwie w kapliczce przy obrazie Bogurodzicy następuje cudowne uleczenie z różnych chorób. Przy krzyżach, tak jak dawniej, obchodzone są odpusty Pięćdziesiątnicy, Świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Oktawy, przyciągające tysiące wiernych.

Pierwsze muzeum w Łoździejach (lit. Lazdijai) przy starym gimnazjum „Žiburys” założył w 1924 r. dyrektor szkoły, ksiądz i oświatowiec Motiejus Gustaitis. Obecnie w Muzeum Łoździejczyzny działają różnego rodzaju wystawy prac krajoznawczych, sztuki ludowej i sztuk pięknych, powstała ekspozycja Salomėja Nėris, a także odbywają się zajęcia edukacyjne. Salomėja Nėris do Łoździej przybyła jako „zesłanka miłości”, a w latach 1928–1931 wykładała w gimnazjum język niemiecki. Tutaj napisała zbiorek wierszy „Stopy na piasku” – istotnie w muzeum również dziś można zobaczyć odciski stóp poetki pozostawione na piasku.

W okresie zimnej wojny, na pograniczu między Litwą i Polską rozciągał się chroniony obszar nazywany „Żelazną kurtyną”. Drogą tą przemieszczali pogranicznicy radzieccy z psami, ogrodzenie zaś było pod linią wysokiego napięcia i chroniło byłe imperium radzieckie przed Zachodem. Dziś w miejscu tym można znaleźć pozostałości fragmentów „Żelaznej kurtyny”.