Ścieżka przyrodnicza i historyczna

Muzeum leśne „Echo Puszczy” utworzono w domku o oryginalnej architekturze, otoczonym przez las. W muzeum można zobaczyć wypchane zwierzęta i ptaki Litwy oraz prace artystów ludowych. Na ścieżce spacerowej wokół muzeum eksponowane są drewniane rzeźby, słupy z daszkami, ławeczki i inne dekoracyjne prace z drewna, których autorami są znani litewscy twórcy ludowi: A. Česnulis, S. Vaida, A. Lastauskas, A. Raugala, J. Videika i inni.

Grodzisko czerniawskie – nazywane też lejpuńskim – to jedyne wzniesienie zamkowe w samorządzie druskienickim. Na wschodzie grodziska u podnóża znajduje się osada, w której znajdowana jest lepiona, kreskowana i chropowata ceramika, kości zwierzęce, szlaka, tynk gliniany, raz znaleziono nawet gliniany przęślik. Uważa się, że grodzisko powstało w I–II wieku.

Stara kamienna droga „bruczek” mierzy około 400 m. Legenda głosi, że drogą tą wielki książę Zygmunt August pieszo odprowadzał ciało swojej zmarłej żony Barbary Radziwiłłówny z Warszawy do Wilna.

W muzeum mieszczącym się w szkole średniej w Kopciowie poznasz sylwetki intelektualistów z okolic miasteczka, miejscowe zwyczaje i codzienne życie, a także przywódczynię powstania listopadowego Emilię Plater, zwaną „litewską Joannę d’Arc”, która zginęła niedaleko Kopciowa, wraz z powstańcami wycofującymi się do Polski.

W centrum turystycznym Wiejsiejskiego Parku Regionalnego stworzono ekspozycję „Życie pośród wód”, odzwierciedlającą nawet 37 znajdujących się w Wiejsiejskim Parku Regionalnym rozmaitych zbiorników wodnych – od drobnych rzeczek aż po jeziora. Centrum turystyczne znajduje się w pięknym historycznym miejscu – prawym skrzydle byłego dworu w Wiejsiejach. Dumą parku jest rzekotka drzewna – symbol Wiejsiejskiego Parku Regionalnego.

Pierwsze muzeum w Łoździejach (lit. Lazdijai) przy starym gimnazjum „Žiburys” założył w 1924 r. dyrektor szkoły, ksiądz i oświatowiec Motiejus Gustaitis. Obecnie w Muzeum Łoździejczyzny działają różnego rodzaju wystawy prac krajoznawczych, sztuki ludowej i sztuk pięknych, powstała ekspozycja Salomėja Nėris, a także odbywają się zajęcia edukacyjne. Salomėja Nėris do Łoździej przybyła jako „zesłanka miłości”, a w latach 1928–1931 wykładała w gimnazjum język niemiecki. Tutaj napisała zbiorek wierszy „Stopy na piasku” – istotnie w muzeum również dziś można zobaczyć odciski stóp poetki pozostawione na piasku.

W okresie zimnej wojny, na pograniczu między Litwą i Polską rozciągał się chroniony obszar nazywany „Żelazną kurtyną”. Drogą tą przemieszczali pogranicznicy radzieccy z psami, ogrodzenie zaś było pod linią wysokiego napięcia i chroniło byłe imperium radzieckie przed Zachodem. Dziś w miejscu tym można znaleźć pozostałości fragmentów „Żelaznej kurtyny”.